Corona
Corona. Ik heb lang getwijfeld of ik er een column aan wilde wijden, of juist niet. Je wordt er namelijk helemaal mee platgegooid op sociale media – het nieuws, filmpjes, columns, alles gaat erover. Ik word het zelf af en toe ook een beetje zat. Na even wat twijfelen heb ik nu besloten om er toch maar open over te zijn. Ik zal daarom eerst maar even onbeschaamd klagen over waar iedereen last van heeft, namelijk dat het normale leven is verstoord. Bij mij is dit terug te zien in online studeren, thuis in plaats van bij de fysio sporten (al heb ik deze week voor het eerst weer samen met mijn fysio mogen trainen!), wandelen om even het huis uit te zijn en niet meer weten wanneer je je vrienden nou eigenlijk voor het laatst hebt gezien. Ik denk dat vrijwel iedereen hier last van heeft en dat het iets is waar niet aan te ontkomen is.
En, hoe vervelend ik al het thuiszitten en het rare ritme ook vindt, ik ben toch best bang om ziek te worden. Het voelt alsof ik bij de ‘kwetsbaren van onze samenleving’ hoor, ook al klopt dit misschien niet helemaal. Misschien is dit iets is waar best veel van jullie je wel in kunnen vinden, al gaat iedereen natuurlijk op een andere manier met deze situatie om. Daarnaast merk ik dat ik vaak een paar hele productieve dagen heb waarop ik alles doe wat in mijn planning stond, gevolgd door wat rommeligere dagen met een gebrek aan motivatie bij bepaalde dingen. Misschien denken jullie wel: houd op met die negativiteit. Maar ik vind het best belangrijk dat dit gewoon wordt benoemd – overal wordt maar de nadruk gelegd op positief blijven en zo normaal mogelijk doorleven, maar deze situatie is helemaal niet normaal.
Zo. Dat gezegd hebbende, wil ik nu overgaan op de positieve gevolgen die deze quarantaine voor mij heeft. Ik heb weer hobby’s opgepakt, en dat is best een tijdje geleden. Zo ben ik nu weer bezig met handletteren, waar ik echt volledig in op kan gaan. Ik maak meer tijd voor het leren van nieuwe liedjes op mijn ukelele, iets wat normaal gesproken soms maar een keer per week tien minuutjes kan. Ik probeer zo veel mogelijk te bewegen, of het nou is met mini-wandelingetjes naar de zonsondergang, thuis sporten of yogalessen. Ook gaat Youth-R-Well natuurlijk door, en houd ik zo nog steeds contact met lotgenoten!
Verder heb ik ook wat meer routine in mijn ochtenden en avonden gecreëerd, door ’s ochtends even te rekken (ja, het helpt echt!) en te mediteren (hoe saai het ook klinkt: er zijn echt een hele hoop verschillende soorten en apps hiervoor, ik gebruik zelf Simple Habit). Voor ik ga slapen schrijf ik op wat ik heb gedaan die dag en wat er bijzonder aan was of wat er goed ging, ook na een rotdag. Ook heb ik weer mijn jeugdgewoonte van lezen in bed opgepakt, waar ik stiekem toch best wel weer van geniet.
Ik moet zeggen dat ik al deze me-time dingetjes best nodig had, omdat ik er normaal gesproken de tijd niet voor neem. Volledig opgaan in bepaalde hobby’s of bezigheden, al is het maar voor vijf minuutjes, maakt je hoofd rustig. Wat dat betreft helpt het wel dat ik nu geen reistijd meer heb naar mijn universiteit, omdat dit zo’n tweeëneenhalf uur per dag scheelt. Zoals ik net al aangaf, is die motivatie voor al die dingen nou niet echt standaard aanwezig in deze tijd. Soms vind ik het dan ook echt lastig om mezelf er toch toe te zetten. Wat ik dan meestal doe, is proberen te herinneren waarom ik me iets had voorgenomen en wat mijn doel ermee is.
Nou wil ik niet de altijd-positieve columniste spelen, maar ik denk toch wel dat iedereen wel op zijn minst één dergelijke activiteit kan verzinnen – en anders kun je er misschien eentje opzoeken. Doe het voor jezelf en begin hier weer mee, hoe klein ook en hoe lang het ook geleden is. Met dat soort dingetjes komen we dit mini-sociale isolement wel door. Ohja, en nog wat: wees niet te streng voor jezelf. Iedereen heeft dagen waarop het even niet lukt en je best is goed genoeg.