21-jarige oma
De laatste tijd voel ik me een beetje een 21-jarige oma – ik word stijf wakker, slaap slecht en soms voelt het alsof al mijn gewrichten in de fik staan. Het gaat namelijk niet zo lekker met mijn reuma op dit moment, wat me liet beseffen hoe weinig we eigenlijk praten over stomme dagelijkse obstakels. Begrijp me niet verkeerd: ik kan ook genoeg voorbeelden geven waarin mijn reuma me niet in de weg zat, waarin de medicatie gewoon zijn werk deed. Natuurlijk verschilt het per persoon, maar voor mij persoonlijk zijn er verschillende dingen die opvallen in een mindere periode. Misschien dat dit herkenbaar is.
Ten eerste zijn dat natuurlijk de bekende ergernissen, waarvan ik niet weet of ik er ooit aan gewend zal raken. Zo werd ik van de week midden in de nacht wakker van een warme, kloppende pols die zwaar voelde en kon ik soms geen houding meer vinden waarin geen enkel gewricht gevoelig was. Een ander obstakel waar ik duidelijk tegenaan loop als ik meer ontstekingen heb, is dat ik niet kan bewegen zoals ik dat normaal doe (en dus ook wil!). Sporten moet met minder gewicht en wandelen moet minder lang. Omdat bewegen best een groot deel van mijn dag vormt, kan ik me daar soms best wel aan ergeren.
Andere, in mijn ogen, stomme kleine dingetjes die ik merk kunnen heel erg verschillen: het wisselt van een shampoofles die ik via de doucheknop open moet maken tot het niet makkelijk kunnen snijden van vlees. Knijpers, potten, ritsen, veters en kranen zijn andere voorbeeldjes. Zelf moet ik ook vaak oppassen met de waterkoker: zit ‘ie helemaal vol, kan mijn pols het soms niet aan om hem op te tillen. Wat ook altijd leuk is, is precies het laatste restje tandpasta uit de tube moeten krijgen met pijnlijke vingers. Dat kan natuurlijk voor mensen zonder reuma ook irritant zijn, maar die pijn voegt wel iets extra’s toe.
Nou zijn dat meer dingen rondom mijn handen, maar andere ontstoken gewrichten kunnen het leven soms ook wat lastiger maken. Typen met pijn in je ellebogen, lezen met pijn in je pols, lang (staand) douchen met pijnlijke knieën en/of enkels, noem maar op. Het jammere is gewoon dat reuma hele normale dingen een stuk lastiger kan maken – en dat zonder dat het direct zichtbaar hoeft te zijn voor anderen. Ik moet toegeven dat ik in goede perioden zelf eigenlijk ook niet stilsta bij dat soort dagelijkse taakjes.
Ik weet dat we natuurlijk meer aandacht moeten geven aan positieve dingen: de medicatie die is ontwikkeld voor reuma, alle fijne communicatie met artsen en – niet te vergeten – mooie organisaties zoals Youth-R-Well die het wat gezelliger maken. Toch vind ik dat dit allemaal ook even benoemd mocht worden, want slechte dagen of weken hebben we allemaal gewoon weleens. Met deze column hoop ik iets meer begrip en openheid te creëren rondom die kleine dagelijkse dingen waar niemand bij stilstaat. Je bent niet de enige die er last van heeft 🙂