Vriendschappen
Deze keer wil ik aandacht geven aan iets dat denk ik voor elke jongere (met reuma) belangrijk is: vriendschappen. Vrienden en leeftijdsgenoten kunnen een grote bron van steun zijn, maar ook ontspanning, liefde en mooie ervaringen geven. Hoewel dit deel van het sociale netwerk dus echt heel invloedrijk is op een positieve manier, kan reuma het soms lastiger maken – of in ieder geval, dat is mijn ervaring. Want hoe ga je om met de verschillen tussen jou en een vriend(in) zonder reuma?
Om te beginnen is er de vraag wie zich aanpast aan wie. Natuurlijk hoort een beetje geven en nemen bij elke relatie, maar als je reuma hebt kun je op bepaalde manieren meer flexibiliteit vereisen van je omgeving. Zo heb ik geen idee of ik ook écht kan afspreken op de dag die ik met een vriend(in) gepland heb, omdat ik nooit weet hoe mijn lichaam die dag aanvoelt. 100% garantie geven dat ik me goed genoeg voel voor een bepaalde activiteit kan eigenlijk niet – en dat geeft me wel eens een schuldgevoel.
Want, hoewel mijn vrienden altijd flexibel zijn en meedenken, ik zou zo graag die garantie wél willen kunnen geven. Ook met dagjes uit of een middagje shoppen moet ik mijn grenzen aangeven, ook al zou ik het liefst door willen lopen alsof er met mijn knieën niets mis is. Ik weet dat mijn vrienden zien dat ik meer ben dan mijn reuma, maar op zo’n moment kan het lastig zijn om mezelf op die manier te zien. Ik kan het dan niet helpen om te denken: is het niet veel leuker om een gezellig dagje te hebben met iemand die geen pijn heeft en niet zo snel moe wordt? En is het niet vervelend om elke keer maar aan te moeten passen aan mij, en naar mij toe te reizen omdat het mij niet lukt om naar jou te komen?
Ook vind ik het wel eens lastig om open te zijn over hoe het gaat met mijn gezondheid. Begrijp me niet verkeerd – ik weet dat mijn vrienden er altijd voor me zijn. Maar regelmatig ontstaat er een soort schuldgevoel als ik voor de zoveelste keer uitleg dat het niet gaat zoals ik zou willen. Ik hoor en voel dan namelijk dat zij het liefst mijn klachten weg zouden willen nemen, maar dat ze zich machteloos voelen. Hoe vervelend het ook is, luisteren is op dat moment alles wat ze kunnen doen; en hoe simpel het ook klinkt, dat luisteren is ontzettend waardevol voor mij.
Gelukkig zijn er ook genoeg dagen waarop ik wél de hele dag mee kan doen zoals ik dat wil. Dan heb ik het ervoor over om de volgende dagen wat vermoeider te zijn; daar botst de liefde, gezelligheid en vrolijkheid van het samenzijn met vrienden tegenop. Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn sociale kring met lieve, meedenkende vrienden die het niet erg vinden als we elkaar maanden niet kunnen zien – dan kletsen we toch even bellend bij?
Een hele speciale categorie vriendschappen is voor mij de categorie ‘Youth-R-Well’-genootjes. De lotgenoten die ik onder andere via YRW heb leren kennen, begrijpen de reuma-worstelingen op een ander niveau. Ze weten hoe vervelend het kan zijn om weer naar het ziekenhuis te moeten, te moe te zijn voor je hobby’s en last te hebben van bijwerkingen. Ook voor jullie een dikke dankjewel. 🙂