Infuuskaters
Deze maand is er een jubileum: ik gebruik dan namelijk alweer een jaar infliximab, wat ik per infuus krijg toegediend. Elke keer weer voelt het spannend om erheen te gaan, wat onder andere te maken heeft met de bijwerkingen en natuurlijk met mijn angst voor naalden. Deze column wil ik wijden aan de (zowel fysieke als mentale) infuuskater die ik standaard na het infuus heb.
Allereerst maar even de fysieke kant. Bij het infuus krijg ik vaak last van klachten als misselijkheid, duizeligheid en hoofdpijn. Vaak lig ik dan ook de rest van de dag op de bank als ik het middel toegediend heb gekregen, en probeer ik er een lekker seriemiddagje van te maken. De kater komt meestal pas écht de dag erna: dan voelt het alsof ik een week lang alleen maar ben uitgegaan en veel te veel heb gedronken. Ik ben dan erg moe, heb knallende koppijn en mijn mond is droog – en vaak ben ik ook misselijk en voel ik me een beetje lamlendig. Vaak blijf ik me de weken erna wat minder fit voelen en wisselen de klachten elkaar nog een beetje af.
Dan zou je denken: oké, dat zijn al heel wat fysieke bijwerkingen, dat is toch wel voldoende? Maar nee, ook mentaal heeft het infuus helaas invloed. Vooraf ben ik vaak al gespannen vanwege de injectie zelf: verdovende zalf, warme doeken om mijn armen – we doen er alles aan om het zo min mogelijk pijn te laten doen. Tijdens het infuus voelt het toch een beetje naar dat er iets bij me naar binnen druppelt zonder dat ik weet wat het precies gaat doen in mijn lichaam. Het voelt voor mij soms een beetje alsof ik geen controle heb – het is een kwestie van een halve dag in het ziekenhuis uitzitten en afwachten hoe alles gaat lopen.
Vaak zit ik door alle fysieke bijwerkingen mentaal ook minder lekker in mijn vel en ben ik vaak geneigd me wat meer terug te trekken. Ik vind het dan ook vaak lastig om verplichtingen te hebben in de week na mijn infuus: ik weet van tevoren nooit hoe ik me zal voelen en hoe erg de bijwerkingen deze keer kunnen zijn. Dat is nog wel eens lastig in een wereld die erop rekent dat je gezond bent en eigenlijk altijd beschikbaar bent voor meetings, overleg en lessen.
Gelukkig zijn er ook mooie kanten aan het infuus. Ten eerste: het doet zijn werk, mijn ogen en gewrichten zijn (over het algemeen) rustig. Daarnaast heb ik in het afgelopen jaar de lieve en gezellige verpleegkundigen op de dagbehandeling leren kennen, die er alles aan doen om het je zo comfortabel mogelijk te maken. Kussentjes, dekentjes, fijne stoelen, eten en drinken – er wordt heel goed voor je gezorgd. Ze zorgen ervoor dat ik me – ondanks de stressvolle situatie – op mijn gemak voel op de afdeling en letten goed op me. Voor mijn gevoel draagt dat heel veel bij en verlicht dat de stress wat!
Hoewel elk infuus weer een interne worsteling oplevert, probeer ik er elke keer maar weer het beste van te maken. Vaak zet ik een fijne romcom op (meestal eentje die ik al ken, zodat een stukje missen vanwege slaperigheid niet erg is), of kijk ik series of lees ik een boek. Onder mijn dekentje weggedoken in de stoel denk ik dan vaak aan hoe ik die middag het fijnst kan besteden. Al met al is het vooral een leerproces van lief voor mezelf zijn, omdat het na het infuus vaak zaak is om zo goed mogelijk voor mezelf te zorgen. Stapje voor stapje lukt dat steeds beter. 🙂