Opvlammingen

Dat reuma een onvoorspelbare en lastige ziekte kan zijn, dat weten we denk ik allemaal wel. Toch kan ik me er zelf over verbazen wat actieve ontstekingen en pijn met je kunnen doen. Zelf zit ik nu in een opvlamming, en kom ik fysieke signalen tegen waarvan ik bijna vergeten was hoe ze voelden.

Zo merk ik dat mijn hele lijf op dit moment op scherp staat. Ik heb meerdere ontstoken gewrichten, maar ook andere lichaamsdelen doen sneller zeer. Mijn spieren zijn extra stram (het herfstweer helpt daar vast niet bij), mijn vermoeidheid neemt niet af na een goede nacht slaap en in het algemeen is mijn lichaam heel gevoelig. Als ik mijn teen stoot, kan ik wel door de grond gaan – terwijl ik daar normaal amper wat van voel.

Zelf merk ik dat mijn pijn ook in een opvlamming wisselt. Het ene moment kan ik amper een stap zetten omdat mijn enkel zo’n zeer doet, terwijl ik het andere moment vooral bewegingsbeperkingen merk en niet per se pijn voel. Verwarrend, maar op een gegeven moment kijk je er niet meer van op: je leert jezelf erop voor te bereiden en er bij voorbaat rekening mee te houden dat je door een activiteit weer meer pijn van kunt krijgen.

Gek is het, hoe je gewend kunt raken aan zo’n fysieke staat. In een opvlamming is het wat het is, en doe ik mijn best om mijn leven zo normaal mogelijk te leiden. Sporten pas ik nu aan, ik probeer meer rust te plannen en ik kijk vooral: waar krijg ik op dit moment energie van en wat kost me juist energie? Spaarzaam omgaan met mijn lepels dus.

Maar als je reuma dan weer verbetert, merk je pas echt hoe vermoeiend de ziekte soms is. Ik vergelijk het met het ruizen van de afzuigkap: pas als die weer uitstaat, merk je hoe vermoeiend die continue ruis eigenlijk is. Datzelfde kan het geval zijn met ontstekingen: ze slurpen ongemerkt energie, ook als je niet per se vergaat van de pijn. Het is wel aan het rommelen in je lichaam, maar soms merk je pas achteraf wat het je eigenlijk allemaal kost. Op het moment zelf ben je vooral gericht op doorgaan, zo normaal mogelijk doorleven – althans, zo ervaar ik dat.

Toch ben ik ook vaak weer snel gewend aan de ‘nieuwe’ normaal na een opvlamming, als mijn gewrichten weer rustig zijn en ik weer meer energiek ben. Ook dan is mijn ziekte er nog steeds, en ervaar ik nog steeds klachten als vermoeidheid en stijfheid. Maar het is (over het algemeen) te behappen. Elke opvlamming zorgt er weer voor dat ik me er heel bewust van kan zijn als het beter gaat: ik neem het niet voor lief, maar ben dankbaar voor de veerkracht die mijn lijf laat zien. Laten we hopen dat die veerkracht ook de komende tijd weer mag komen.