Omdat ik vandaag niet echt een punt heb om te maken, geen kwestie of probleem om te delen maar wel een nieuwtje heb te vertellen – of eigenlijk twee – is dit eerder een update dan een column. Toch zijn die twee nieuwtjes wel degelijk van belang, voor mij dan. Laat ik met het eerste beginnen: ik heb nieuwe schoenen.Het zijn niet zomaar nieuwe schoenen, zoals ik ze normaal koop – prachtige maar dure laarzen waar ik eigenlijk niet op kan lopen. Ook betreft het niet mijn tweede paar Allstars, omdat ik ’s zomers toch ‘iets’ moet dragen. Evenmin zijn het dr.Martins-klonen, waar ik letterlijk wel stevig mee in mijn schoenen sta maar figuurlijk wat minder.

Nee. Dit zijn meisjesschoenen. Witte neuzen, elastieken veters in wit en paars die de boel bijeenhouden – maar die ik algauw heb vervangen voor wat steviger strikgerei – een bloemetjesmotief en een gouden randje. Hoe langer je ernaar kijkt, hoe meer details je ontdekt. Mijn zooltjes passen er in, ze lopen redelijk en (het belangrijkste): het zijn géén bouwvakkerschoenen.

Ik ben nu de trotse eigenaresse van wat mijn broertje ‘LeIlikellischoenen’ noemt, en voel me zowaar elegant. Meisjesachtig. Zomers. Blij zoals alleen meisjes of vrouwen blij kunnen zijn – met schoenen.

Het tweede wat ik graag wil delen, vergt iets meer uitleg. Een poos geleden schreef ik een verhaal over een jongen en een duif – en, indirect, over een andere jongen, die gehandicapt was. Het was het verhaal waarmee ik, volgens mijn huidige docent, het derde jaar van mijn studie heb behaald.
Ik liet het verhaal vervolgens een tijdje liggen omdat ik er moe van werd. Het schuurde tegen gevoelens aan waar ik liever niet aan dacht, raakte worstelingen die ik dan wel onder een mooie laag fictie had bedekt, maar die voor mij altijd zichtbaar bleven. Toch trok het verhaal steeds weer mijn aandacht.
Dus ik schaafde, herschreef, las hardop aan mezelf voor, liet het mijn twee grootste critici lezen (mams en vriend) en stuurde het op naar de wedstrijd waar ik al eerder een 1e en 2e prijs mee won. En met dat verhaal, over die jongen en die duif, won ik opnieuw de eerste voorrondeprijs van Write Now! Utrecht. 250 euro aan boekenbonnen en een plaats in de finale.
Voor de finale, waarbij een jury- én een publieksprijs valt te winnen, schrijf ik iets nieuws. De juryprijs heb ik niet in de hand, maar de publieksprijs wel – een beetje dan, want die win je door zoveel mogelijk stemmen op je verhaal te verkrijgen. Vanaf juni gaan de digitale stembussen op www.writenow.nu open.

Twee jaar geleden schreef ik hier al eens over (april 2009) en nu doe ik het weer. Natuurlijk is voorgaande alinea te zien als een weinig subtiele hint – hoewel eentje met een hele grote ‘alsjeblieft?’ erachter. Hopelijk is het ook te lezen als een gezellig nieuwtje van een meisje met Lellikellischoenen. En een prijs. Voor elke stem die ik via deze weg mag krijgen, alvast heel erg bedankt :)!