Chronische groei
Een van mijn favoriete bands, The Maine, heeft een paar liedjes die me altijd rustiger maken op het moment dat ik niet goed in mijn vel zit. In een van die liedjes zingen ze ‘everything is temporary, even the sorrow that you carry’. Deze zin betekent sindsdien best wel veel voor mij en is een fijne reminder in slechtere weken.
Op dit moment is het ook vaak zo dat mijn pijn of terugval tijdelijk is. Als ik een festival heb gehad, bijvoorbeeld, dan kan het zomaar zijn dat ik een paar dagen niets waard ben – extreme vermoeidheid en mank lopen zijn dan geen gekke klachten. De bovenstaande zin helpt mij dan vaak. Want, hoewel mijn reuma op zich chronisch is, zijn opvlammingen dat meestal niet. Of het nu een dag duurt of een maand, uiteindelijk komt er weer een punt waarop het minder erg wordt.
Daar is een hoop geduld voor nodig. Op het moment dat je in zo’n slechtere periode zit, kan dat ontzettend frustrerend zijn; de wil is er wel, maar het gaat gewoon niet. Zelf kan ik me dan vaak slecht neerleggen dat zelfs de kleinste dingen, zoals tien minuutjes wandelen of een huishoudelijke taak doen, niet goed lukken. Die frustratie maakt de hele ervaring er natuurlijk niet leuker op. Hoe lekker is het namelijk als je, volledig in de acceptatie, gewoon kunt zeggen ‘jongens, ik lig vandaag de hele dag op de bank want ik heb pijn’ en dan vervolgens kunt genieten van de leuke films of series die je kijkt?
Acceptatie maakt het hele proces dus een stuk makkelijker. Grappig genoeg is acceptatie juist op die momenten waarop die het meest nodig is bij mij ver te zoeken. Chronisch ziek betekent voor mij dus ook chronische groei: steeds ietsjes beter worden in het omgaan met dingen die lastig zijn, in het zoeken en vinden van de balans en in het zorgen voor mijn lichaam.
Die groei is bij mij ook op andere gebieden te zien. Zo hoop ik later zelf een zorgverlener te worden die haar patiënten net zoveel liefde en steun biedt als mijn eigen zorgverleners doen. Juist door mijn eigen ervaringen met ziek zijn hoop ik extra inlevingsvermogen en empathie te kunnen bieden. Het beroep ‘psycholoog’ is een vak waarin je altijd bijleert en jezelf ontwikkelt, en dat is een van de dingen die me zo aanspreekt.
Tegelijkertijd mag die chronische groei af en toe ook stilstaan of stagneren. Juist vanwege mijn reuma kan ik niet van mezelf verwachten dat ik altijd 100% kan geven – soms is 60% gewoon het maximum en dat is dan ook mijn best. Af en toe terugkijken op de afgelopen tijd helpt mij om te zien wat er allemaal al wél is gelukt. Denk jij daar tijdens je volgende terugval ook even aan?
PS. Een paar fijne liedjes van The Maine: Go On Then, Love; Pretender; If Your Light Goes Out; Broken Parts; How Do You Feel?; Am I Pretty?; (Un)Lost; Flowers On The Grave