Grip
Ieder mens wisselt in de mate van controle die diegene wenst in het leven. Zo zijn er mensen die alles goed los kunnen laten, spontaan meebewegen met wat er gebeurt en niet zo van vooruitplannen houden. Anderen hebben daar juist moeite mee en weten het liefst altijd waar ze aan toe zijn. Een leuk voorbeeld van hoe dit verschil in persoonlijkheid zich uit, is bij het uitkiezen van een bonbon uit een doosje met onbekende smaken. Je weet pas welke smaak het is als je gewoon een hap neemt, maar mensen met een grotere behoefte aan controle zullen sneller vooraf speculeren welke smaak het zou kunnen zijn.
Tot zover een korte intro persoonlijkheidsleer. Waar deze column namelijk naartoe gaat, is het onderwerp van grip. Zelf behoor ik tot de groep mensen die graag controle heeft over wat er gebeurt en zich van tevoren op dingen wil kunnen voorbereiden. Dat kan best botsen met mijn reuma, die van nature ongrijpbaar is. Juist dat vind ik soms heel frustrerend aan mijn ziekte.
Voor mijn gevoel is het namelijk zo dat leven met reuma betekent dat je in feite altijd een bepaalde mate van onzekerheid met je meedraagt. Hoewel je door de tijd heen steeds beter leert aanvoelen hoe jouw lichaam reageert op bepaalde dingen, blijft het erg onvoorspelbaar. Waar ik de ene keer na het infuus weken ziek ben, voel ik me de andere keer de dag erna al redelijk oké. En waar ik de ene week voluit kan trainen bij de fysio en kan opbouwen in het gewicht dat ik squat, doet de andere week een squat zonder extra gewicht al zeer.
Ik houd ervan om mijn fysieke grenzen op te zoeken met mijn grote ambities en volle weekplanningen, maar dat betekent ook dat ik een bepaald risico moet incalculeren. Chronisch ziek zijn geeft volgens mij drie mogelijkheden:
- Gewoon doorgaan met je leven alsof je volledig gezond bent, wat ervoor zorgt dat er een sterk jojo-patroon komt doordat je telkens je grenzen over gaat.
- Je leven laten leiden door de pijn en steeds weer verminderen in je activiteiten, waardoor je grens alsmaar lager wordt.
- Afgewogen keuzes maken in je activiteiten en proberen een balans te houden waarbij je soms misschien nét je grens over gaat.
Omdat de laatste optie voor mij ideaal is, probeer ik dus met geduld en bewustzijn mijn leven in te richten. Toch is het soms nog erg verleidelijk om over een grens te gaan. Op dat moment probeer ik wel de verantwoordelijkheid te pakken: ik kies ervoor om de grens voorbij te gaan, dus moet ik mezelf (en vooral mijn lichaam) ook de kans geven om daar weer van te herstellen. Toch heb ik ook dan niet altijd de grip op mijn reuma: die aftermath is soms nog sterker dan waar ik van tevoren op reken.
Grip op mijn reuma krijgen blijft dus nog wel een leerpuntje, wat denk ik veel lotgenoten herkennen. Zelf probeer ik op die momenten van frustratie dus maar te denken: ik heb dit maar wel mooi gedaan, en door mijn lichaam nu te laten herstellen kan ik weer sneller genieten van de volgende leuke activiteit. En heel stiekem vind ik met een boek en op thee op de bank toch ook wel lekker. Heb ik dan toch maar mooi aan mijn reuma te danken.