Een reumaganger die van dansen houdt. Het klinkt misschien net zo vreemd als een konijn dat graag in een boom hangt, maar toch is het zo. Rond mijn zeventiende danste ik gemiddeld 10 uur per week. Modern, hiphop, klassiek, Afrikaanse dans.. You name it, I did it. Ik danste altijd en overal. Mijn grootste wens was om van mijn hobby mijn beroep te maken. Want dansend door het leven gaan, wie wil dat nu niet? Mijn geluk was dan ook groot toen ik aangenomen werd op een MBO dansopleiding.

Dat ik op een gegeven moment steeds meer last kreeg van mijn heup, weet ik aan het feit dat ik zoveel trainde. Dat ik ook last kreeg van mijn knie en enkel vond ik niet zo gek, want ik zou vast een verkeerde houding aan hebben genomen om die heup te ontlasten. Dat ik daarna zittend de trap af moest omdat lopend zo pijnlijk werd, zei me dat dit wel eens veel erger kon zijn dan ik tot nu toe had gedacht. Ik voelde wanhoop. Frustratie. Maar vooral angst. Mijn keel kneep zich dicht bij de gedachte dat ik nooit meer zou kunnen dansen. Dokter na specialist na pillen na injecties na eventuele diagnoses volgden. De dansopleiding was van de baan. Mijn bijbaantje bij de bakker kon ik niet meer behouden, want ook in de polsen huisden ontstekingen; zelfs een paar kaiserbolletjes in zakjes steken bleek een onmogelijke taak. Daar zat ik dan, als achttienjarige. Het enige dat nog ontbrak was een geranium om achter weg te kwijnen.

Die geranium is er nooit gekomen, maar er zijn periodes dat mijn emoties grauwer zijn dan gemiddeld verlept bloemetje op een kerkhof. Ik ben een tijd lang boos geweest op mijn eigen lichaam, boos op de wereld, boos op iedereen die wel gewoon kon dansen. Dansvoorstellingen vermeed ik, uitgaan wilde ik niet meer. Ik verbande dans uit mijn leven.

Tot iemand tegen me zei dat we de muziek van het leven niet zelf kunnen kiezen, maar de manier waarop we erop dansen wel. Ik ben nu zes, zeven jaar verder en heb met mezelf afgesproken om zoveel mogelijk vrolijk dansend door het leven te gaan, zij het niet meer op de bühne. Dansvoorstellingen vullen mijn hart weer met liefde, als ik ontstekingsvrij ben doe ik een Afrikaans Dansje, en anders bounce ik op een kruk in een café net zo hard mee als ieder ander. En op momenten dat de pijn weer erger is en ik het huis bijna niet uitkom, probeer ik het leven te zien als een moderne dans: vallen en opstaan, stilstaan, weer doorgaan. Dit is mijn choreografie en ik wil eruit halen wat erin zit. Ik mag er best eens uitzien als een stervende zwaan uit een zwaar klassiek balletstuk, ik kan er zelfs echt bij huilen als het moet, zolang ik daarna maar weer met een trotse, blije Afrikaanse houding het leven tegemoet dans. Met hier en daar een mooi modern/jazzig tintje of juist als stoere (wannabe) hiphopgangster. Want dansend door het leven gaan, wie wil dat nu niet?

Ik ben een reumaganger die van dansen houdt. Ik ga nu even een konijn uit de boom halen.