Ken je die momenten in het leven waarop precies het goede op exact het juiste moment op je pad komt? Zo´n moment kwam ik precies een jaar geleden tegen in de vorm van een snelweg high-tea. Nu klinkt dat in eerste instantie misschien een beetje vreemd, maar ik licht graag toe waarom het drinken van thee en eten van koekjes en chocola aan een bruisende snelweg voor mij onvergetelijk was.

Vorig jaar zomer: de vakantie was begonnen. En daar waar voor vrienden de tijd van de vrijheid aanbrak begon ik met een revalidatieprogramma en leefde ik vooral met het gevoel eens goed bij te moeten komen. Daar waar de studie bijna continu van me vraagt over mijn lichamelijke grenzen heen te gaan, komt de reuma in de zomer als een soort vervelend monster zijn ruimte opeisen: Jij hebt je studie afgerond, nu weer ruimte voor mij.

Daarnaast komt met de zomer ook de tijd van slippers waar die fijne inlegzooltjes niet in passen (wat dus betekent dat jij als einige continu of pijn in je voeten hebt, of onder die charmante zomerjurkjes je niet zo charmante reuma-proof gympies draagt) en de tijd van de feestjes en dagjes weg. En voor mij betekent dat ook de tijd van de confrontatie met grenzen die aan vrienden niet uit te leggen lijken. Hoe maak je duidelijk dat feesten tot vijf uur ´s ochtends voor jou meestal niet grappig is omdat je daarna vier dagen in bed ligt? Dat je met alle liefde iets leuks gaat doen, maar dan wel met een zitmoment hier en daar? Kortom, hoe leg je je vrienden uit dat er dingen zijn die voor hen vanzelfsprekend zijn, maar voor jou helaas niet meer?

Toen ik na een uitnodiging voor de verjaardag van een vriendin dan ook weer voorzichtig navroeg hoe het zat met de mogelijkheden op tijd naar bed te gaan voelde ik me niet alleen een enorme muts (want hoe oncool is die vraag), ik had vooral ook het gevoel dat zij me zo zag. Saai, niet in voor iets leuks en het ergste misschien nog wel: een aansteller. Ik voelde me alleen en onbegrepen.

En toen… op weg naar de verjaardag van die vriendin namen de twee vriendinnen met wie ik in de auto mee reed plotseling de afslag. Ze vroegen me uit de stappen in het kader van een verrassing. En daar aan de kant van de snelweg op een bankje pakten ze de ene na de andere lekkernij uit. Thee in verschillende smaken, koekjes, chocola: een snelweg high-tea dus. Omdat ze, zo vertelden ze, gezien hadden dat ik het behoorlijk lastig had (gehad) en ze me even wilden verwennen. 

Stond ik even met m’n mond vol tanden. Ze hadden de worsteling met mijn lijf dus wel gezien. Of nog belangrijker: ze hadden mij gezien. En dat maakten ze me duidelijk op exact het moment waarop ik het zo nodig had.

Als ik me nu alleen of onbegrepen voel denk ik nog veel terug aan dat moment. Ik realiseer me meer en meer dat de komst van reuma niet alleen voor mij een worsteling is, maar ook voor vrienden soms een zoektocht met zich mee brengt. Hoe kun je immers begrijpen wat het betekent om deze ziekte te hebben als je er geen ervaring mee hebt en het ook niet aan me ziet? En hoe weten zij wanneer ik het nodig heb even enorm gefrustreerd te zijn en wanneer ik gewoon onbezorgd wil lachen als vanouds? Ik weet het soms zelfs niet eens..

De enige manier waarop ik me begrepen kan voelen is door mijn vrienden de mogelijkheid te geven mij te begrijpen. Dat houdt in: benoemen wat ik van ze nodig heb waar ik dat kan. Dan komen er ineens van die dingen als een vriendin die spontaan de zware theepot van me overneemt of mijn huisgenootje die me zegt dat ik echt de trap niet op hoef maar gewoon mag roepen als ik haar nodig heb. Momenten voor hun klein, maar voor mij zo groot. Omdat ze me zien, zonder me ziek te doen voelen. En iets mooiers kunnen mijn vrienden niet voor me doen.