“Nohhh, meisje, die heupen van jou! Ik zeg het je, jij danst als een Surinaamse!” Hij kijkt me met grote ogen aan en hij lacht zijn gouden tanden bloot. Zijn naam is Regillio en zijn vriend, ja daar zit ie, die met die pet, die heet Santino. Ik knik naar hem, ik krijg een knipoog en een lach met stralendere tanden dan uit een tandpastareclame terug. Hiphopmuziek knalt uit de speakers, de DJ staat te bouncen achter zijn draaitafel, mensen met en zonder grote kettingen om staan te chillen tegen de bar, hier en daar wordt er met heupen geschud en met armen gezwaaid. De sfeer is relaxt, ik hou ervan. Regillio maakt een vuist van zijn hand en gebaart dat ik hetzelfde moet doen; hij geeft me een ‘box’ en zegt dat hij respect voor me heeft. We bouncen mee met de muziek en kletsen wat. Of ik meer met dansen doe? Of het in mijn bloed zit? “Nee echt, meisje… Ben je professioneel danseres, ofzo?”

Daar wordt een mens toch blij van, of niet?! Sowieso geniet ik, want het is mijn eerste stapavondje die ik, reuma-technisch gezien, sinds maanden durf te doen en die ik ook nog eens met een van mijn leukste vrienden die ook van hiphop houden doorbreng. Daarnaast kom ik niet iedere dag een man met gouden tanden tegen, dus ik zeg: deze avond valt nu al onder de categorie ‘geslaagd’.

Regillio zegt dat ik “moves heb die te smooth zijn, je weet zelf toch” en dat ik vast iedere dancebattle win. Weer moet ik lachen, maar ik weerleg geen woord (dat ik na vannacht minstens een halve week kreupel lig te wezen past niet in deze conversatie, had ik bedacht).

Met z’n allen halen we onze hiphopmoves uit de kast en er wordt enthousiast “ooooh!” geroepen bij mooie beat-pakkers. Het is enig, want er zijn ook heel wat ooooh’s voor mij bij, een kreet die in de danswereld meer gevoel uitdrukt dan duizend woorden dat kunnen. Ik trakteer Regillop en Santino op een biertje en wens ze een fijne avond. Ik krijg nog wat respect van ze, ik zwaai en loop lachend naar mijn vrienden. Ik zal ze nooit meer zien.

Dat hoeft ook niet. Ik heb sinds maanden weer een stap op de dansvloer gewaagd en voelde me een winnaar. Als dit een dancebattle met mezelf was geweest, had mijn reuma keihard staan janken in een hoekje omdat niemand hem ook maar een béétje had opgemerkt. Mijn oude moves daarentegen waren de ster van de avond. Leuk dat Regilio en Santino er hun juryoordeel even over wilden geven.

Ik zeg, deze avond valt onder de categorie: ‘Geslaagd, met een gouden tandje’.