Op dinsdag en woensdag heb ik meer pijn in mijn voeten dan de dagen ervoor en zwaai ik regelmatig met mijn elleboog heen en weer in een poging tot het recht krijgen ervan, wetende dat het niet zal helpen. Ik gun mezelf zelfs ‘zonodig medicatie’ om de dagen door te komen op mijn werk en incasseer een ‘sjonge, jij mag ook wel eens gaan trainen’ opmerking van een van mijn cliënten als ik niet mee help met het vertillen van zware tafels.
Donderdag krijg ik de eer om het leeftijdsgemiddelde van de bezoekers aan de orthopedisch schoenmaker en revalidatiearts naar beneden te halen. Er kon niemand met me mee en dus mag ik heel gezellig in mijn eentje nieuwe schoenen uit het boekje-met-heel-veel-lelijke-klittebandschoenen uitzoeken. Ik zucht en ik kies voor een van de weinige klittebandloze exemplaren.
Op vrijdag ben ik ziek en dat was ik nooit, tot ik een paar maanden terug aan die stomme MTX begon en mijn weerstand lager dan ooit lijkt te zijn. Ik lek snot en ik kijk heel boos bij het snuiten van mijn neus. Mijn voeten doen zo veel pijn dat ik weet dat ik zaterdag niet met mijn vrienden mee uit kan, wil ik zondag nog kunnen werken. Had ik al gezegd dat ik deze week boos ben omdat ik reuma heb?
Op zondag overdenk ik mijn week nog een keer. Ik heb zojuist gehoord dat een collega waar ik vaak mee werk, kanker heeft. Hoelang ze nog te leven heeft, weet niemand, maar op het werk zal ze niet meer komen. Mijn adem stokt. Ik krijg kippenvel. Ik.. Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Als ik ’s avonds in mijn bed lig, denk ik opnieuw aan mijn collega. Haar dierbaren. Hoe kwetsbaar het leven is. Mijn gedachten maken een sprongetje naar mijn eigen leven, en mijn eigen beleving daarvan. Het nieuws dat me vandaag bereikt heeft zet mijn week opeens wel in een heel ander daglicht..
Vandaag ben ik dankbaar. Dankbaar voor mijn vriendinnetje die hysterisch grappige verhalen aan de telefoon vertelt terwijl ik mezelf injecteer. Dankbaar dat ik nu ‘maar’ een kwartier per week angsten door mijn lichaam voel gieren door die MTX-injecties, in plaats van minstens drie dagen misselijk te zijn door de pil-variant. Dankbaar voor de revalidatiearts die me met pretoogjes vraagt mijn catwalkloopje nog eens voor te doen. Dankbaar voor mijn ouders die mijn eerste paar orthopedische schoenen willen betalen om de pijn te verzachten dat ik ze moet dragen. Dankbaar voor de vriend die op zaterdagavond bij me op de bank ploft voor een goed gesprek met wijntjes en chocoladepepernoten en lachsalvo’s waar ik nog spierpijn van in mijn kaken heb.
Ik ben dankbaar. Dankbaar omdat ik ‘alleen maar’ reuma heb.
Mijn gedachten gaan uit naar mijn collega en haar dierbaren.