Ik ben een realist. Ik begrijp dat het in de werkelijkheid niet altijd even mooi is als dat je in gedachten had. Maar gelukkig ben ik ook een romanticus. En een romanticus is heus ook realistisch, maar dan met een vleugje hoop dat het altijd mooier kan zijn.

Ik merk dat ik de laatste tijd weer een beetje op de zweeftoer ben. Ook als je me alleen kent van mijn columns, kun je zien dat ik worstel met vragen over het leven, dat ik denk aan alternatieve geneeswijzen, en dat ik ‘zomaar even’ mijn baan opzeg om gezellig met Zus naast gigantische Buddha’s ergens in Azië te gaan zitten: eigenlijk van alles om het mooie in het leven te ontdekken.

Als je me ook kent buiten mijn columns om, weet je dat mijn bijnamen-met-knipoog afwisselend Zweefteefje en Bridget Jones zijn. Het omschrijft mijn liefde om diepgaande doch met (zelf)spot doordrenkte gesprekken over de liefde, het leven, het waarom van vanalles te voeren, om hopeloos romantisch te zijn, hoge pieken en diepe dalen te ervaren, een tikje naïef te zijn, mezelf uit te dagen dingen te doen die buiten mijn comfortzone liggen. En ook hier is de rode draad om op zoek te blijven naar ‘het mooie’.

De afgelopen maanden heb ik mijn eerste voorzichtige stappen in de alternatieve wereld gezet, met name om te kijken wat het voor (of beter: tegen) mijn reuma kan doen. Ik heb reikibehandelingen gehad, mijn aura is ‘geheeld’ en ik krijg momenteel biofotonentherapie (een soort lichtbehandeling)*. Ik word er meganieuwsgierig van als men zegt dat ‘ons lichaam alles in zich heeft om zichzelf te helen’ en dat ‘het licht in je soms een duwtje in de rug nodig heeft om goed door te kunnen stromen’. Het klinkt enerzijds heel logisch, maar tegelijkertijd is het zo abstract dat ik er niets van begrijp. Toch wil ik graag kijken wat voor moois het me eventueel op kan leveren.

En geloof het of niet, maar ik voel me beter sinds de biofotonentherapiemevrouw me behandelt. Voor mij een groot raadsel hoe ze met haar computerachtig uitziende apparaat en acupunctuurmeter kan zien dat mijn ‘galblaas het zwaar heeft’ of dat het ‘logisch is dat mijn lever zo hard moet werken’, maar ik vind het geweldig dat ik inmiddels a) geen last meer heb van mijn darmen, b) mijn emoties beter kan reguleren en c),  – niet geheel onbelangrijk want dat was immers de hoofdreden dat ik haar opzocht – dat ik minder pijn heb in mijn gewrichten. Ik heb nog steeds last van eczeem en tintelingen in mijn armen en benen (waarschijnlijk bijwerkingen van mijn nieuwe medicijnen), maar toch; de therapie lijkt iets voor me te doen. En ja, misschien is het toeval, misschien is het maar tijdelijk, misschien komt het toch door mijn medicijnen dat het beter met mijn gewrichten gaat, misschien… Tja, misschien. Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit. Ik geloof dat het nu iets moois met me doet. Dat doel zal ik altijd blijven nastreven, in welke vorm dan ook.

Ik ben een Reumanticus. Een Reumanticus is heus realistisch als het om reuma gaat, maar dan met een vleugje hoop dat het altijd mooier kan zijn.

* Wil je meer weten over biofotonentherapie? Op Google kun je er van alles over vinden. Als je vragen aan mij persoonlijk wilt stellen, stuur dan even een mailtje naar website@youth-r-well.com en de redactie stuurt je mail naar me door. Ik ben altijd bereid te antwoorden.