Tijdens een studieontwijkende bui (iedereen kent ze wel) kwam ik laatst een van de nieuwe nummers van Marco Borsato tegen. Je kunt van Marco denken wat je wilt (bombastisch, melancholisch, cliché, lekker om bij mee te blèren), maar aan de videoclip van het nummer ‘’Mooi’’ is echt niet veel af te dingen. Terwijl Marco zingt over het leven (‘’Hoe mooi kan het leven zijn? Het is maar hoe je kijkt, het is maar wat je droomt’’) zie je de meest bijzondere natuurbeelden voorbij komen. En dan geen prachtige onbereikbare uitzichten zoals mijn huisgenootje in Nieuw-Zeeland mij die nu stuurt, maar gewoon beelden van Nederland in wind en weer. De wolkenvelden, blauwe luchten en grote en kleine dieren op de video zijn adembenemend. Zo mooi dat de tekst van Marco je ook direct met je neus op de feiten drukt. Hoe mooi kan het leven zijn; het is maar hoe je er naar kijkt…

Soms kan reuma, of een van die andere dingen in het leven die tegen kunnen zitten, je zo in zijn greep hebben dat je vergeet om je heen te kijken. Ik voel me dan alsof ik leef in mijn eigen hoofd. Ik praat wel met mensen, maar luister niet echt. Ik zie de docent wel voor de klas staan, maar ben er eigenlijk niet bij. En ik zie de mensen om me heen wel bewegen, maar zie op geen enkele manier hoe zij zich voelen. In elk moment wat ‘vrij’ is schiet ik terug in mijn eigen gedachten. Hoewel het ook wel eens lekker kan zijn een beetje weg dromen, ervaar ik deze dagen altijd als lastig. Want meestal helpt het piekeren in, met en over jezelf, je niet echt verder.

Er zijn denk ik veel manieren om aan die greep van reuma te ontkomen. Afleiding zoeken door iets leuks te gaan doen. Je richten op anderen, zodat je jezelf even vergeet. Of je openstellen naar iemand en hem of haar vragen of je al je frustraties en verdriet bij hem neer mag leggen. Vaak is delen van wat er in je omgaat moeilijk, maar uiteindelijk makkelijker dan de emoties bij jezelf houden. Althans, zo ervaar ik dat.

Bij het kijken van de video realiseer ik me dat er nog een mogelijkheid is om los te komen van jezelf. Om je heen kijken kun je ook letterlijk nemen. Dan moet ik aan mijn vader denken (zie hier hoe vijf minuten studieontwijkend gedrag ontaarden in minstens een halfuur… ). Ik ken niemand die zo naar de natuur kan kijken als hij. Ik ken ook niemand die voor dag en dauw opstaat (vier uur is geen uitzondering) om in de zomer de zon op te zien komen. Hij ziet hoe de bomen veranderen met de seizoenen,  hoe het gras groeit en dan weer afbreekt. En hoe het is om buiten te zijn; al die temperaturen die anders aanvoelen op je huid. Voor mijn vader is om zich heen kijken de manier om moeilijke tijden te doorstaan. Zijn manier van omgaan met de dagen dat hij vastzit in zijn eigen hoofd is een manier waar ik nog van kan leren. En dus ontvang ik bijna dagelijks een foto van een prachtige wandeling. En stuurt mijn broer vervolgens een zonsopgang vanuit zijn zolderraam. Ik kan nog zoveel meer om me heen kijken dan ik al doe.

En dus neem ik me voor om in 2016 niet te gaan afvallen, meer te gaan sporten of op tijd naar bed te gaan, maar om meer om me heen te kijken.  Om te ervaren, hoe rot je je ook voelt (omdat je enkels pijn doen, je knieën dik zijn en je handen vanmorgen de jam niet open kreeg: GRRRRR….), dat er zoveel is wat je kan zien en waar je om kan glimlachen. Uit mijn hoofd en in het leven.