Allereerst wil ik mijzelf even voorstellen. Ik ben Ilse en niet reuma of artrose. Ik ben een jonge twintiger al voel ik me soms een heel stuk ouder. Zo rond mijn 4e levensjaar kon ik van het ene op het andere moment niet meer lopen. Ik kroop als een hondje door de kamer. Iets wat mijn ouders natuurlijk meteen zorgen baarde. Zij zijn met mij naar de huisarts geweest waarna de medische molen in gang werd gezet. Het heeft veel tijd gekost voordat de diagnose jeugdreuma in het Universitair Medisch Centrum Groningen werd gesteld. De medicatie die ik destijds kreeg kon de reuma aardig de kop indrukken, maar op mijn 7e begon ik echter weer te trekken met mijn been en klaagde ik over pijn in mijn lies. Na veel onderzoeken kwamen ze erachter dat mijn heup aan het verslijten was. Langzaam aan ontwikkelde zich artrose in mijn heup en daarbij de noot dat ze er niets aan konden doen. Het enige wat ik kan doen is pijnstillers slikken en wachten tot ik de leeftijd heb bereikt die even hoog is zoals ik me soms voel. 

Maar ik was een meisje met een droom. Ik had van kleins af aan al de wens om met kinderen te gaan werken. Na veler verzoek om misschien een kantoorbaan te nemen heb ik mij niet uit het veld laten slaan. Ik ben in het tweede jaar van het voortgezet onderwijs van het vmbo naar de havo gegaan. Na 5 jaar stond ik dan met dat felbegeerde papiertje in mijn handen klaar voor het echte werk, de pabo. Ik schreef me in en na de zomer kon ik dan gaan beginnen om mijn droom waar te maken. Echter na het eerste gesprek met mijn leer-werkbegeleider werd duidelijk dat het nog wel eens lastig kon gaan worden. Was het wel verstandig om verder te gaan met de pabo? Ging het echt wel zo goed met mij zoals ik mij voordeed? En wat nou als ik kleuters kreeg en ik continue door de knieën moest om op ooghoogte te komen? Daar stond ik dan als groentje met deze woorden die door mijn hoofd bleven spoken. Ik ging bijna aan mijzelf twijfelen, bijna. Ik wil dit en ik kan dit en daar ben ik voor honderd procent van overtuigd. Na de eerste periode begon ik dan ook vol goede moed aan mijn stage bij de kleuters. En wat heb ik ervan genoten en wat ging het super! Mijn leer-werkbegeleider kwam ook nog even op bezoek, zoals ze dat bij alle studenten deed. Ik had een spel-les gepland. Lekker veel bewegen met de kleuters. Gewoon om even te laten zien hoe goed het echt ging en dat kinderen geen oordeel vellen. “Juf heeft een beetje een zeer been” en daarmee was de kous af. Toen volgde een tweede gesprek met de begeleider. Of ik ook aan mijn toekomst gedacht had. Ik snapte deze vraag niet eens. Alsof iemand met artrose nooit aan haar toekomst denkt? Ik stond al wat zelfverzekerder in mijn schoenen en wist dat ik passie had voor het onderwijs. Ik heb in dat gesprek flink mijn mening uitgelegd en haar verteld dat ik al mijn hele leven zolang ik hem mij voor kan stellen met deze ziekte deal. Het is een stukje van mij een onderdeel van de puzzel. De reuma heeft mij gemaakt zoals ik nu ben, denk en doe. Ik had het denk ik niet eens willen missen want wie was ik dan?

Na vier jaar had ik dan na enige hobbels met het halen van vakken wat niets met mijn reuma te maken had, mijn papiertje voor de pabo ook binnen. Ik ben volgens mij nog nooit zo blij geweest met een stukje papier en een zilveren zegel. Ik was klaar voor de arbeidsmarkt. Ik solliciteerde me gek en kwam zoals elke beginnende leerkracht op de lange lijst met invallers. Na een paar weken (van extra vakantie) werd ik gebeld voor mijn eerste inval-klus. Elke keer heb ik laten zien waar ik goed in ben waar mijn hart ligt: het overbrengen van mijn kennis aan mijn leerlingen. Het geeft een geweldige kick om de twinkeling in de ogen te zien van een kind wanneer ik hem of haar iets heb geleerd. En tuurlijk kost het onderwijs erg veel energie maar ik krijg er ook een bak energie voor terug. 

Op dit moment sta ik fulltime voor een pittige maar erg leuke groep. In mijn klas staat een barkruk zodat ik ook zittend les kan geven. Tevens heb je tegenwoordig verhoogd meubilair waardoor bukken of door je knieën gaan niet eens meer echt aan de orde is. Gedurende de pabo heb ik veel geleerd over de verschillende vakken, didactiek en pedagogiek. Maar iets wat ik wat ik vooral heb geleerd is je dromen najagen. Dit geef ik ook elke dag aan mijn leerlingen mee. Als je echt iets wil dan kan je het ook. Haal elke dag uit het leven wat er in zit. Wees dankbaar voor datgene wat je bereikt of het nu gemakkelijk gaat of met hobbels: GO FOR IT! Het klinkt cliché, maar ik mag mijzelf het levende bewijs noemen. Ik geniet elke dag van mijn leerlingen en het onderwijs, daardoor vergeet ik zelfs even het hele stukje artrose. Want dat ben ik niet. Ik ben Ilse en ik ben juf!