Een tijd terug zag ik een stuk van een programma op tv over een meisje met een groeistoornis waardoor ze in een rolstoel zit. Zij vertelde dat als ze mocht kiezen om met of zonder haar handicap te leven, ze absoluut zou kiezen voor een leven met handicap. Anders zou ze immers niet de persoon zijn die ze nu was. Ik heb dat wel vaker gelezen op blogs en in columns van anderen gehandicapte of beperkte mensen. En ik sta perplex. Elke keer weer.

De hoeveelheid keren dat ik in mijn leven heb gedacht: Jeetje wat ben ik blij dat ik reuma heb, is op nul handen te tellen. Voor de hoeveelheid keren dat ik heb gedacht: Wat een kl*tezooi die reuma, kom ik lichaamsdelen tekort. Ik denk dat alle telramen van de wereld nog niet eens genoeg zijn om dat te kunnen visualiseren.

Zou mijn leven er anders uit zien zonder reuma? Vast wel. Ik zou waarschijnlijk minder begrip hebben voor mensen met een (on)zichtbare beperking. Ik zou denk ik minder genieten van kleine dingen. Ik denk dat ik ook niet zou schrijven over mijn gevoelens of gedachten, zeker  niet openbaar. MAAR ik zou ook niet elke dag pijn hebben tijdens het opstaan, tijdens het schrijven, tijdens het fietsen, tijdens colleges en tijdens het koken. Ik zou ook niet allerlei nare medicijnen in mijn lichaam hoeven stoppen. Ik zou nog aan het hockeyen zijn, nog deel zijn van een team. En ik zou me niet hoeven druk maken als mensen niet opstaan voor een ouder iemand in de trein, want dat zou ik dan zelf kunnen doen.

Zou ik een andere persoonlijkheid hebben gehad? Eerlijk gezegd denk ik van niet.  Ik geloof wel dat gebeurtenissen in iemands leven, zijn of haar kunnen persoonlijkheid vormen. Maar je kunt kneden wat je wilt, sommige eigenschappen zullen altijd bij je horen. In mijn geval kan reuma zeker positieve eigenschappen in mij ‘oproepen’. Dan denk ik bijvoorbeeld aan doorzettingsvermogen, compassie, behulpzaamheid, zorgzaamheid en dankbaarheid. Maar mijn reuma kan bij mij helaas ook hele negatieve eigenschappen veroorzaken; jaloezie, kwetsbaarheid, boosheid, frustratie. Toch denk ik dat al deze eigenschappen altijd al in mij gezeten hebben, maar dat ze nu misschien vergroot zijn of op een andere manier tot uiting komen. Zo heb ik altijd al doorzettingsvermogen gehad en ben ik van nature een zorgzaam persoon, maar misschien was ik zonder reuma wel net iets minder dankbaar (maar wellicht ook minder snel gefrustreerd?).

Natuurlijk weet niemand hoe mijn leven er uit zou zien zonder reuma, misschien zou ik tijdens het hockeyen geblesseerd zijn geraakt en zou ik alsnog elke dag zere knieën hebben. Of misschien zou ik helemaal gezond zijn, en al lang en breed afgestudeerd. Begrijp me niet verkeerd, ik ben gelukkig met mijn leven. Het is zoals het is, daar doe ik het mee en dat gaat me behoorlijk goed af. Maar als ik mocht kiezen? Doe mij maar een leven met zonder reuma.

Zou jij kiezen voor een leven met of zonder reuma? Of geloof jij dat je zonder reuma niet jezelf zou zijn?

Liefs,

Philine