Een beetje onzeker staan we te wachten bij de douches van het zwembad. De een na de andere oudere dame, veelal in bijpassend oud (of in elk geval ouderwets) badpak, komt er bij staan. Ik denk dat we de gemiddelde leeftijd met minstens 30 jaar naar beneden halen. Wij, alle drie niet in onze beste staat zo direct na de winter, bedekken onze blote buik met een handdoek. Misschien was een bikini toch niet de beste outfit voor een lesje in het water… Het is maandagavond en mijn  huisgenoten en ik staan klaar voor een lesje aqua tai bo. Ja, als jij ook niet wist dat dit bestond, dan ben je niet de enige. Maar in een plaatselijk zwembad bij ons studentenhuis in de buurt, is er een ruim aanbod aan ‘’wateractiviteiten’’.

De instructeur begroet iedereen persoonlijk met een hand. Een duidelijk charmante man die je het gevoel geeft dat hij oprecht blij is dat JIJ er bent. Ik vind hem direct sympathisch en bedenk me wat een talent ik dat vind; als je mensen onmiddellijk het gevoel geeft dat ze gezien worden. De volgende drie kwartier vliegen voorbij. Rennen in het water, boksen en allerlei verschillende  oefeningen voor armen en benen op lekkere muziek. Niks een saai klasje voor bejaarden; gewoon keihard bewegen. Tussen het adem happen door en de worsteling met de soms complexe opdrachten kijk ik af en toe naar mijn huisgenootjes links en rechts van mij. Alle twee lachend.

Als we met natte haren en door en door warm van het zwembad weer op de fiets naar huis zitten voel ik me heerlijk voldaan. Een vleugje melancholisch ook, terugdenkend aan die tijd dat ik met mijn vader naar zwemles ging en dan met een rozig gevoel en capuchon over mijn hoofd bij hem achter op de fiets naar huis mocht. Mijn huisgenootje doorbreekt mijn gedachtegang als ze me vraagt of het voor mij ook fysiek te doen was. Dan voel ik me naast voldaan en een tikje melancholisch, ook ineens heel gelukkig. Ten eerste omdat ze er aan denkt me dit te vragen; het is een klein gebaar, maar maakt dat ik me gezien voel. Precies zoals de hand van de instructeur dat aan het begin van de avond deed. Daarnaast wordt het geluksgevoel gevoed door de plotselinge realisatie dat dit uurtje sport mij geen enkel probleem opleverde. Ik kon alles doen, voelde geen moment pijn en voelde me absoluut niet achterblijven bij de rest. Na de afgelopen maanden waar ik door pijn steeds niet mee kon komen in de sportschool en ik me alleen maar geconfronteerd voelde met mijn beperkingen, is dit een enorme bevrijding. Geen frustratie, gewoon als een vis in het water.