Als het weer tijd is voor een nieuwe column en ik achter mijn computertje schuif, probeer ik altijd na te gaan wat er zich op dat moment in mezelf afspeelt. Vaak genoeg heb ik geprobeerd over een thema te schrijven wat nog op mijn ‘to-do-lijstje’ stond, maar de ervaring leerde dat ik dan zelden tevreden was met het eindresultaat. Schrijven ‘vanuit je hart’ (hoe cliché het ook klinkt) blijkt voor mij de beste methode. Logisch ook wel, want probeer maar eens enthousiast over iets te zijn waar je eigenlijk niks voor voelt; gefrustreerd te zijn over iets wat je allang weer achter je hebt gelaten of hoop te bieden over een thema waar je zelf op dat moment niet zo hoopvol naar kijkt. De columns weerspiegelen dan ook verschillende fases. Niet toevallig verloopt ook reuma in fases…
Deze maand ontmoette ik mijn oude brugklasmentrix voor het eerst in jaren weer eens alleen. Ze betekende veel voor mij in dat jaar waarin ik de overstap maakte van de basis- naar de middelbare school, veel meer dan ik uit kan leggen. En nu, zo’n dertien jaar later, zaten we alsof we elkaar nog wekelijks spraken, tegenover elkaar op de bank en deelden opnieuw wat er in ons omging. Op de terugweg naar huis noemde ze me een ‘’oude ziel’’. Zij gelooft in verschillende levens, die elkaar opvolgen en waarin we elke keer opnieuw mogen leren en ervaren. Elk leven biedt andere lessen en hoe meer levens gevolgd, hoe ‘ouder’ de ziel.
Sinds nu ongeveer een week spookt haar visie op het leven door mijn hoofd. Natuurlijk heb ik hem versimpeld weergegeven en zou ze het zelf veel beter onder woorden kunnen brengen, maar ik hoop dat ik de kern heb begrepen. Ik vind het een mooie visie, een hoopgevende ook. Want stel nou dat het klopt; dat je ziel (hoe we die dan ook moeten definiëren) steeds mee reist van het ene naar het andere leven? En dat de ervaring die je hebt opgedaan, ervaring is waar je in het nieuwe leven uit kunt putten? Dat zou betekenen dat reuma niet alleen ‘gunstig’ is voor het leven hier (als we het positief bekijken leren we er immens veel van; als we het negatief bekijken is het natuurlijk gewoon een rotziekte – de waarheid is dat het van beide een beetje heeft). Het zou impliceren dat de opgedane ervaring met en over reuma ook in een volgend leven zijn waarde zou hebben. Het klinkt misschien raar, maar mij geeft dat het gevoel dat reuma net wat minder zinloos is geworden.
Als mijn brugklasmentrix gelijk heeft hoop ik dat ik een stokoude ziel mag worden. Een met een grote dosis aan ervaring en wijsheid waar je u tegen zegt. En dan hoop ik dat ik haar weer tegen kom, in elk leven wat er nog zou volgen. Aan de enorme wijsheid die zij al bij zich draagt, geloof ik dat ik haar direct zou herkennen.