Denk je alles te hebben gehad, krijg je te horen dat je minstens drie maanden met nachtgips om twee benen moet slapen. Zo begon mijn afgelopen week. Nu kan ik vertellen over hoe ik me erger aan het zware gips omdat ik niet meer op mijn buik kan liggen, of over de dieppaarse kleur die ik na zorgvuldig beraad met de gipsmeester heb uitgekozen. Maar de eigenlijke boodschap is dat ik me, na de eerste schok te boven zijn gekomen en zeer tevreden met de kleur van mijn nieuwe benen, bewust werd van de invloed van de bril waardoor je kijkt. 

Ik loop al twee jaar met achillespeesklachten (of eigenlijk al twee jaar loop ik hierdoor minder…). Iets wat zeurend begon en mijn hardloopactiviteiten onderbrak, werd een slepende klacht die ook korte stukjes van en naar het station moeilijk maakte. Mijn reumatoloog hoorde het verhaal aan, keek naar vocht in de enkels en schreef nieuwe medicatie voor. De nieuwe medicatie werkte tegen de rest van mijn gezwollen gewrichten en droeg wel iets bij aan afname van pijn en zwelling in de enkels, maar ik kwam nooit van het probleem af. Tot vorige week, toen ik opnieuw bij de reumatoloog aanklopte en haar zei me eigenlijk hartstikke goed te voelen, maar dat die enkels bleven. De dokter gaf toe het ook niet meer te weten en zei me door te willen sturen naar de orthopeed. Binnen een week kon ik bij de orthopeed terecht. Hij stelde een paar vragen, deed twee testen en gaf me de diagnose: verkorte kuitspieren. Dat konden we goed aanpakken met nachtgips en sportfysiotherapie. En als dat allemaal niet zou werken, konden we altijd nog opereren.

Met deze diagnose en bijbehorend behandelplan op zak, liep ik het ziekenhuis weer uit. Bijna direct kwamen de vragen: waarom heeft mijn reumatoloog dit niet kunnen vaststellen? Deze testen heeft zij toch ooit ook geleerd? Wat maakt dat zo’n specialistische arts, in wie ik wat betreft de reuma volledig vertrouwen heb, dit niet heeft herkend? En waarom heb ik hier niet eerder aan gedacht of heb ik tenminste niet eerder het initiatief genomen de huisarts of de fysiotherapeut op te zoeken?

Ik kan mezelf, of mijn arts, verwijten blijven maken. Maar verwijten komen altijd achteraf. En ‘’ik had het moeten weten’’ helpen me nu niet verder. Ik ben me gaan realiseren dat het missen van deze diagnose misschien wel alles te maken heeft met het specialistische karakter van de artsen in het ziekenhuis. Mijn reumatoloog weet alles van reuma (of dat hoop je dan in elk geval), maar kijkt in het aanhoren van klachten en het beoordelen van een gewricht, ook niet veel verder dan reumatische symptomen. Ze heeft de reuma-bril op. En door die bril kijken maakt dat je alles ziet in reumatisch licht. De orthopeed, de internist, de gynaecoloog; ik vermoed dat ze allemaal hetzelfde ‘probleem’ hebben, en een eigen bril dragen. Een specialist is geen ’allrounder’; hij is een ster in één gebied. En dat leert mij dat ik als patiënt, moet proberen altijd open te blijven kijken naar de signalen van mijn lichaam. En als mijn reumatoloog het niet weet, hulp te zoeken bij iemand anders. Hopelijk kom ik volgende keer sneller tot die conclusie. Voor nu ga ik aan de slag met mijn paarse benen en mijn nieuwe oefeningen. Want zwaarwegender dan het balen dat ik dit niet eerder wist, is de opluchting dat ik er nu eindelijk iets aan kan gaan doen. Met wie weet, in de toekomst weer de mogelijkheid hard te lopen…