Afgelopen maand was ik ziek. Nou hoor ik jullie denken: “Ehm, Josien, je bent toch altijd ziek? Daarom ben je hier columnist geworden, toch?” Ja, dat klopt, heel scherp van jullie! Maar dit keer was ik ziek-ziek. Je weet wel, ‘echt’ ziek. Ik werd afgelopen maand namelijk compleet verrast door een heuse buikgriep.

Ondanks mijn zwakke gezondheid ben ik bijna nooit ziek-ziek. Ik ben vaak moe, heb last van ernstige hoofdpijnen en als je ‘algehele malaise’ opzoekt in het woordenboek vind je een foto van mij. Ik moet me dus vaak afmelden voor werk, hobby’s, evenementen en feestjes. Heel vaak twijfel ik daarbij tot het laatste moment. Ik heb altijd wel ergens pijn en ben altijd moe, maar wanneer ben ik echt ziek genoeg om iets af te zeggen? En later denk ik dan, had ik niet toch kunnen gaan? Ik hang altijd een beetje tussen net niet ziek en ietsje te ziek.

Maar die ene dinsdagochtend werd ik om 4 uur gewekt door wel een heel heftige misselijkheid. Trillend snelde ik me naar de wc. En ja hoor, het was raak. De rest van de ochtend hing ik om de zoveel minuten weer boven het toilet. Dit had ik nog nooit meegemaakt! Mijn spieren deden zeer, ze waren warm en koud tegelijk. Koorts! Het werd een helse dag, zowel mijn bed als de bank lagen niet lekker en al snel verschoven de klachten van de ingang van mijn spijsverteringskanaal naar de uitgang. Ik kreeg met grote moeite wat thee binnen en aan het eind van de dag twee biscuitjes en een kopje bouillon.

Velen van jullie zullen het wel herkennen. Buikgriep komt helaas veel voor. Maar ik had het nog nooit gehad, het was een compleet nieuwe ervaring! De dagen erna ging het snel weer beter, al bleef ik dagenlang slapjes en bleef mijn buik van streek.

Toen ik af moest zeggen voor de wekelijkse orkestrepetitie heb ik even benadrukt dat ik echt ziek was. Men kent me helaas als dat meisje dat altijd te moe is om te komen, dus ik wilde graag even laten weten dat er dit keer echt iets aan de hand was. Eigenlijk zou dat niet moeten hoeven. Ik hoef me helemaal niet te verantwoorden voor elke keer dat ik me slecht voel. Maar steeds opnieuw afzeggen blijft moeilijk voor me. Ik twijfel altijd aan mezelf. Ben ik wel echt ziek genoeg om af te zeggen? Kan ik niet gewoon even doorbijten? Ik ben er immers aan gewend? Ik voel me vaak schuldig en dat is jammer. Het maakt me onzeker en ik ben altijd bang dat mensen me onbetrouwbaar vinden, of een aansteller…

Maar goed, buikgriep dus. Niet een ervaring die ik snel nog eens zou willen meemaken. Wel een leerzame ervaring! Toen ik op gegeven moment op de wc zat, met een emmer op schoot (het kwam van twee kanten tegelijk), toen dacht ik bij mezelf: “Josien, als straks de buikgriep over is en je niet meer de hele dag naar de wc heen en weer moet kruipen, geniet daar dan van! Geniet van die vermoeidheid en dat kleine beetje hoofdpijn wat je normaal gesproken hebt!” Toen ik na een paar dagen weer gewoon kon eten heb ik daar zeker van genoten. Maar hoe langer het geleden is, hoe meer ik weer baal om die kleine pijntjes. Misschien moet ik vaker ziek-ziek zijn om eraan herinnerd te worden dat het normaal wel mee valt. Of ik moet leren accepteren dat alleen ik naar mijn lichaam kan luisteren en me niet hoef te schamen wanneer ik afzeg voor iets. Ik ben immers altijd ziek.