Onzekerheden

Vandaag wil ik het hebben over fysieke onzekerheden die bij reuma kunnen opkomen. Want, hoewel iedereen wel wat heeft, zijn er namelijk best wat mogelijke extraatjes van reuma – zowel zichtbaar als onzichtbaar. Zo kan bepaalde medicatie voor je reuma ervoor zorgen dat je gewicht aankomt, of kan er een gewricht vergroeid zijn. Zelf kan ik uit ervaring zeggen dat dergelijke dingen mentaal wel wat effect kunnen hebben. Ik was vroeger bijvoorbeeld heel onzeker over of het opviel dat mijn rechterenkel standaard groter is dan mijn linker.

En dit is natuurlijk niet alles: er zijn talloze andere onzekerheden en angsten waar wij als jonge reumapatiënten mee te maken kunnen krijgen. Het ziekteverloop zelf is vaak al onvoorspelbaar, wat denk ik bij iedereen wel wat spanning en twijfels geeft: kun je die verre vakantie wel écht aan, en is het wel handig om deze baan te kiezen? Verder hebben veel mensen last van angsten rondom de behandeling, bijvoorbeeld naaldfobie of angst voor bijwerkingen. Maar ook sociaal kan de reuma minder fijne effecten hebben, zoals de angst om buitengesloten te worden of om niet goed genoeg te zijn.

Een heel belangrijk iets bij zulke dingen is natuurlijk communicatie: het helpt om open over je angsten te zijn richting naasten, maar ook richting je zorgverleners. Misschien is er een manier om ze te verminderen, bijvoorbeeld door met een psycholoog te bespreken waar je mee zit. En nee, psychologen zijn niet voor gekke, rare of zielige mensen – het is juist heel erg goed om op die manier voor jezelf op te komen en ze kunnen je veel verder helpen.

Wat mij zelf ook vaak helpt als mijn onzekerheden me wat meer bezighouden, is even stilstaan bij wat mijn lichaam allemaal voor me doet. Het ademt (uit zichzelf), het heeft me mijn hele leven overal heengedragen en functioneert op de reuma na wel ongeveer zoals het zou moeten. Mijn lichaam is bij elke ziekenhuisafspraak, pijnlijke prik en spalkafspraak geweest. Dankzij mijn lichaam kan ik sporten, studeren, vrienden zien, tekenen, noem maar op.

Als ik op deze manier over mijn lichaam nadenk en erbij stilsta wat er eigenlijk (ook in mindere periodes met meer pijn) wél goed gaat, voel ik me al wat minder onzeker. Sterker nog: eigenlijk laat je lichaam je levensloop zien, aan de hand van bijvoorbeeld littekentjes. Het laat zien waar je mee hebt geleefd, en dus hoe sterk je bent. Als ik mijn enkel op die manier bekijk, denk ik eigenlijk: we hebben het wel maar mooi gedaan. What doesn’t kill you makes you stronger. En daar mag je best trots op zijn. 🙂