Het ruikt hier naar dokters

Ik weet nog goed hoe het heel vroeger voelde als ik naar het ziekenhuis moest. Vaak was ik bang, verdrietig, boos en gefrustreerd tegelijk: waarom moest precies ík nou naar het ziekenhuis, en waarom nou alwéér? Gingen ze nou wéér aan mijn gewrichten voelen en moest ik nou wéér zo’n vreselijke bloedprik krijgen? Vaak was het enige waar ik dan nog een soort van naar uitkeek de winkel in het Sophia Kinderziekenhuis, waar we achteraf vaak even langsgingen en waar ik dan iets mocht uitkiezen.

Mijn spanning begon vaak al een paar dagen van tevoren, als mijn ouders vertelden dat het weer tijd was voor een ziekenhuisbezoekje. Maar op het moment dat we het ziekenhuis instapten, werd deze spanning groter en groter. Wanneer we door de dokter binnengeroepen werden, was de kast met injectiespullen het eerste waar ik altijd op lette in het kamertje. Dat kastje stond voor mij symbool voor een hoop pijn, gedoe en onplezierigheid, en alleen de aanwezigheid ervan in de kamer maakte me ongemakkelijk.

Ik werd ook altijd een beetje slaperig in het ziekenhuis. Het rook er altijd op een bepaalde manier – ik denk dat het de mix van ontsmettingsmiddelen, andere medische attributen en weinig frisse lucht was. Dit leidde tot de uitspraak ‘het ruikt hier naar dokters’, die ik regelmatig heb ik gedaan toen ik jong was. Ik denk dat iedereen die met regelmaat in het ziekenhuis komt voor een medische aandoening deze uitspraak begrijpt. Hij laat precies zien waar het om gaat.

Het grappige is dat ik nu na mijn infuus ook nog wel eens zo’n zelfde geur in mijn kleding ruik en dan denk ‘ik ruik naar ziekenhuis’. Het is dus duidelijk dat het niet de artsen zelf zijn die een bepaalde geur met zich meebrengen, maar het is gewoon de algemene lucht die in behandelruimtes hangt. Nog steeds heb ik vaak de neiging om dan even uitgebreid te douchen en me weer fijn schoon te voelen – alsof ik de negatieve spanning die bij het infuus hoort dan meespoel in het doucheputje.

Toen we de eerste stappen aan het zetten waren voor het publiceren van het boekje van mijn columns, kwam mijn moeder op het idee om de uitspraak ‘het ruikt hier naar dokters’ als titel te gebruiken. We vonden het een perfecte titel: authentiek en origineel. Ook mijn reumatoloog was er enthousiast over: niemand wil ziek zijn, zei ze, en dit maakt meteen duidelijk waar het om gaat.

Ik vind het ontzettend mooi om te zien dat de zorg voor kinderen zich verder ontwikkelt. Zo zijn er steeds meer apps en interventies ter ondersteuning van kinderen en jongeren met chronische ziekten, en maken kinderziekenhuizen steeds vaker speciale behandelruimtes waarin verschillende zintuigen geprikkeld worden. In zulke kamers kan het licht veranderen van kleur en sterkte, zijn er mooi versierde muren en is er een fijne, warme uitstraling. Dit is een hele grote stap ten opzichte van de kamers waar ik vroeger in werd behandeld, met de injectiekast prominent naast de deur.

Later hoop ik zelf ook in het (kinder)ziekenhuis te werken en bij te dragen aan zulke ontwikkelingen. Om zo mijn eigen ervaringen in te kunnen zetten lijkt mij ontzettend mooi. En wie weet wordt de ziekenhuisgeur dan toch meer eigen, en ruik ik later ook naar dokters – zonder het vervelende gevoel erbij.