Transitieangst
Afscheid nemen bestaat niet – voor zolang ik me kan herinneren krijg ik van dat liedje al een brok in mijn keel. Ik vind het lastig om met afscheid om te gaan, of het nu aan het eind van een leuk dagje is, na een heerlijke vakantie, of na het overlijden van iemand die me dierbaar is. Ik heb dit echter ook in het ziekenhuis. Transities vind ik maar lastig.
Ik weet nog goed dat ik dit vroeger ook al had. De stap van de behandeling op de kinderpoli in het Sophia Kinderziekenhuis naar de jongerenpoli in het Erasmus MC voelde als ontzettend groot, en ik ben dan ook iets later overgestapt dan kinderen gemiddeld doen. In het Erasmus raakte ik beetje bij beetje steeds meer bekend, met zowel het ziekenhuis en de poli als de lieve zorgverleners die op de jongerenpoli rondlopen.
Op dit moment ben ik 23 jaar (juni 2023) en de laatste keer dat ik op controle moest werd het onderwerp transitie naar de volwassenenpoli dan ook voorzichtig aangestipt. Ik raakte er emotioneel van. Ook al hoort het bij het volwassen worden, ik vind de jongerenpoli en vooral mijn arts, verpleegkundige en reumaconsulente nog zo fijn. Toen een paar jaar geleden mijn oude vertrouwde reumaconsulente de poli verliet, heb ik daar ook moeite mee gehad.
Inmiddels weet ik ook wel dat alles wel weer went – de nieuwe reumaconsulente is ook hartstikke lief, en inmiddels voor mij de vaste, fijne contactpersoon. Waarschijnlijk is het dus vooral ook even schakelen: langzaam wennen aan het idee dat ik een stapje verder ga naar de ‘echte’ volwassenenpoli. We gaan het rustig aan doen, waarbij ik zelf ook een voorstel mag doen voor een nieuwe arts. Stiekem hoop ik dat ik nog bij mijn huidige arts kan blijven.
Ik weet ook dat de transitieangst er gewoon bij kan horen. Het is namelijk niet gek dat het gek of eng of vervelend voelt als je wéér je verhaal moet doen bij een nieuwe zorgverlener. Je moet wennen aan de manier waarop de gesprekken gaan en hoe ze de vragen stellen, want elke professional geeft daar natuurlijk zijn eigen draai aan.
Op dit moment probeer ik mezelf eraan te herinneren dat elke arts en zorgverlener het beste met me voor heeft. Misschien hebben ze net een andere werkwijze of manier van communiceren, en moet ik daar even aan wennen, maar uiteindelijk hebben ze allemaal hetzelfde doel: mij zo gezond mogelijk houden. Ik weet zeker dat ook een nieuwe arts me hier goed in zal kunnen ondersteunen.