Hoge eisen
Eigenlijk zo lang als ik me kan herinneren eis ik best veel van mezelf. Vroeger is er wel eens een opmerking gemaakt door een klasgenootje, dat ik dom was omdat ik mijn stoel niet op tafel kon zitten. Daarvoor wilde ik mezelf altijd al bewijzen volgens mijn ouders, maar die opmerking kan ik me nog zo goed herinneren. Ik denk dat deze aan mijn sterke motivatie en hoge eisen heeft bijgedragen.
Studeren, werken, in beweging blijven, een sociaal leven houden, hobby’s onderhouden en tijd voor jezelf nemen – voor een gezond persoon kan dat al knap lastig zijn, laat staan als er ook nog een hoop zorgafspraken en fysieke zorgen bijkomen. Toch merk ik dat ik aan die gangbare eisen wil voldoen. Sterker nog, soms doe ik er nog een stapje bovenop.
Omdat ik eigenlijk niet anders weet dan leven met een chronische ziekte, is dit voor mij dus normaal. Daar heb ik soms nog best moeite mee. Op die momenten vind ik het irritant dat ik geen goede vergelijkingsstandaard heb, dat ik niet weet hoe een volledig gezond persoon zich voelt. Natuurlijk besef ik me ook wel dat iedereen wel wat heeft, maar toch kan ik het af en toe niet laten om die vergelijking in mijn hoofd te maken. Het stomme is dat ik geneigd ben om de gezonde mens in die vergelijking te benoemen als ‘normaal’, wat mijzelf dan ‘abnormaal’ zou maken. Gelukkig kan ik mezelf daar steeds beter op betrappen – er bestaat niet iets als ‘normaal’ zijn.
En eigenlijk zou ik dat ook stiekem niet willen. Mijn reuma heeft me dan misschien meer perfectionistisch gemaakt (want als mijn reuma zou betekenen dat ik iets niet zou kunnen, dan ga ik me 100% extra inzetten om te laten zien dat het wél kan), maar die eigenschap heeft me ook wel gebracht waar ik nu ben – met een mooi diploma, veel motivatie voor mijn studie en werk en aardig wat levenservaring die ik hopelijk op een goede manier kan inzetten. Laat mij dus maar fijn ‘abnormaal’ zijn.
Toch bots ik af en toe met mijn fysieke kunnen. Het is heel leuk dat ik zo veel verschillende dingen tegelijk wil doen en er zo gemotiveerd voor ben (lees: bestuurswerk bij Youth-R-Well.com combineren met ander vrijwilligerswerk, een universitaire master, een bijbaan, krachttraining, yogalessen, hobby’s en nog meer), maar dat ik die dingen dan ook altijd voor de volle 100% wil doen is een beetje onrealistisch. Soms is het gewoon nodig om een stapje terug te zetten – bijvoorbeeld door wat minder zwaar te sporten, of misschien gewoon een keer over te slaan. Die concessies zijn niet leuk, maar ik leer ze beetje bij beetje makkelijker maken.
Wie me hier erg bij ondersteunen, zijn bijvoorbeeld mijn mentor van de universiteit en mijn lieve fysio’s. Zij herinneren me eraan dat mijn lichaam soms eerst even moet herstellen, voordat ik weer volledig ergens voor kan gaan. En vooral: dat af en toe pas op de plaats helemaal niet zo erg is. Ook dat kan ik steeds beter geloven.