Prikangst

Niemand vindt injecties fijn; ze doen (vaak) pijn, kunnen een vervelend gevoel geven en de vloeistof kan ook prikkelen. Bij mij is mijn gevoel over prikken echter iets intenser dan dat. Eigenlijk zo lang ik me kan herinneren heb ik namelijk al prikfobie. Natuurlijk niet echt handig als reumapatiënt, zeker niet als je behandeling uit injecties of infusen bestaat.

Vroeger had dit echt een grote invloed op mijn leven. Het bloedprikken in het Sophia Kinderziekenhuis was mijn nachtmerrie. Ik verstopte me zo lang mogelijk op de wc, tot mijn ouders me kwamen halen. Ik heb de liefste prikmevrouw ooit haar oren van haar hoofd gekrijst. Ook al zat de deur van het prikkamertje dicht, de hele afdeling kon me horen. Dit begon vaak al tijdens het doktersbezoekje, waarin ik me pijnlijk bewust werd van het moment dat me te wachten stond. Op het moment dat de strakke band om mijn arm ging, werd dit gevoel nog veel erger. En als de vaste prikmevrouw er niet was, raakte ik helemaal van slag.

Ook met de Enbrel injecties was het vaak gedoe. Eerst twee keer per week een prik, gelukkig wel met een vaste mevrouw van de thuiszorg. Daarna namen we het binnen het gezin over, maar was het nog geen pretje. Het hele uur voordat de injectie gezet werd moest deze eerst klaargemaakt worden, en de verdovende zalf moest op de plek. Tijdens de prik moest en zou ik wegkijken en knijpen in mijn vaders hand. Ondanks alle hulpmiddeltjes die er waren, zoals de zalf en een koelelement, vond ik het maar niets.

In 2020 ben ik gestart met exposuretherapie bij de medisch psycholoog. Doodeng vond ik het, maar gelukkig zetten we hele kleine stapjes. Zo begonnen we met het vasthouden van de spuit, langzaam het dopje ervan afhalen en toen heel voorzichtig de naald aanraken met mijn vingers. Beetje bij beetje leerde ik dat een injectie niet zo gevaarlijk en eng hoeft te zijn als ik dacht. Thuis oefende ik met het vasthouden en op een gegeven moment pakte ik de injectie erbij als ik me verveelde.

Het prikken zelf ging iets moeilijker, wat natuurlijk ook logisch is. Maar stapje voor stapje leerde ik om steeds meer zelf te doen. Uiteindelijk heb ik een injectie ongeveer zelf gezet. Jammer genoeg was dat de laatste medicatie-injectie die ik (voorlopig) kreeg; daarna stapten we over op het infuus. Het voelde toen stiekem alsof ik het hele traject voor niets was doorlopen.

Maar toch merk ik dat ik er veel aan heb gehad. Het prikken van de infusen was in het begin nog een erg grote worsteling, maar langzaam kan ik het beter handelen. Ook vaccinaties gaan beter dan vroeger. Goed op mijn ademhaling letten en vooral de grapjes en afleiding van de lieve verpleegkundigen helpen me heel erg. Nog steeds is het natuurlijk niet fijn als er een buisje je arm in moet, maar dat is wel logisch. Mezelf op de wc opsluiten zal ik niet zo snel meer doen.