Ruim anderhalf jaar geleden ging ik op mezelf wonen. Ik was er voor mijn gevoel al best lang aan toe, maar omdat het qua gezondheid niet echt goed met me ging, was het best een moeilijk onderwerp om over te denken en praten. Op dat moment wist ik ook nog niet dat ik reuma had, maar had ik wel erg veel klachten. Veel vragen kwamen in mijn hoofd voorbij als ik over ‘uit huis gaan’ nadacht. Moet ik dit wel willen? Kan ik mezelf wel redden? Wat moet ik nou doen als ik wel ergens last van krijg en ik ben alleen? Ik was dan ook niet heel actief aan het zoeken toen ik via via hoorde over een gedeeld appartement waar een nieuwe huisgenoot werd gezocht. Dit appartement was gelegen in het dorp waar ik al woonde en zat boven een winkel in het centrum.
Toen ik voor het eerst ging kijken, samen met een vriend, voelde het erg goed. Het waren leuke ruimtes (het ging om een eigen keuken, slaapkamer en woonkamer) en ik had een leuke klik met het meisje dat er al woonde. Na een week goed nadenken en nog een keer kijken, dit keer met mijn ouders, besloot ik om het te doen. Het was op dat moment voor mij een perfecte plek. Ik hou er namelijk niet van om helemaal alleen te zijn, maar als het nodig is wil ik me wel kunnen afzonderen. Dat kon hier goed. Ook de sfeer van een huis is voor mij erg belangrijk, hoe het huis op me overkomt. Als dit niet goed voelt, kan ik er ook niet wonen. Maar ook de sfeer was erg goed.
Een paar weken later ging ik verhuizen. Een hele klus, ook omdat ik zelf op dat moment weer niet helemaal fit was en ook niet veel kon tillen in verband met de gewrichts- en peesontstekingen. Maar alles stond uiteindelijk op z’n plek!
Ik heb er ruim een jaar gewoond. Het was een hele goeie beslissing dat ik ben gegaan. Ik ben veel over mezelf te weten gekomen en ik ben mezelf daarbij ook vaak tegen gekomen. Daarnaast ben ik veel zelfstandiger geworden en heb ik geleerd om voor mezelf te kiezen op bepaalde momenten. Als ik bijvoorbeeld heel moe was, of veel pijn had, bleef ik thuis en pakte ik mijn rust. Wat makkelijk was: de supermarkt was op 2 minuten lopen, wat ervoor zorgde dat ik niet veel of lang met mijn boodschappen hoefde te slepen (dat kon ik namelijk niet). Daarnaast, als ik wel ergens hulp bij nodig had, of gezelschap wou, dan waren mijn ouders (en later ook mijn vriend) er binnen 10 minuten. Ook voelde ik me ‘vrij’ in dit appartement. Ik kon een hele dag op de bank liggen of ik kon me down voelen omdat ik pijn had en er was niemand die daar iets van zei.
Dit appartement is de plek waar veel dingen gebeurd zijn omtrent mijn ziekte. Toen ik daar zat, kreeg ik een pericarditis en de uitslag op mijn gezicht. Daarnaast kreeg ik ook mijn diagnose toen ik daar woonde. En vanuit die plek ben ik begonnen met het ‘leren leven met de ziekte’.
De plek heeft me veel gebracht en het was echt een hele goede keuze, maar ik ben wel blij dat ik nu weer ergens anders woon. Het appartement was voor mijn gezondheid niet altijd even goed. Het was slecht geïsoleerd waardoor het in de zomer heel erg warm werd en ik bijna moeite kreeg met ademhalen. Daarnaast was er geen ventilatiemogelijkheid in de slaapkamer en juist slaap is voor mij erg belangrijk. Ook moest ik best een eind lopen met het vuilnis, wat ik dus niet zo goed kon, en moest ik al mijn huishoudelijke taakjes alleen doen.
Nu woon ik sinds een paar maanden samen en hoef ik de huishoudelijke taakjes niet meer alleen te doen. Deze plek is ook veel beter voor mijn gezondheid (goed geïsoleerd en goede ventilatie) en het is ook veel gezelliger omdat we nu met z’n tweeën zijn. En het geluk voor mij is dat mijn vriend de hele situatie rondom mijn ziekte heel goed oppakt. Dus als ik een mindere dag heb waarbij ik pijn heb of erg moe ben, dan accepteert hij dat gewoon. En dan doet hij een keer extra de boodschappen 😉